حال خوبِ «رویش» در مدرسه هادوی

 از زمان شروع کرونا کارگاه‌های مختلف تولید ماسک به راه افتاد و هرکس در حد توانش برای محفوظ نگه داشتن جامعه از این بیماری مرموز تلاش خود را به کار گرفت، اما در مدرسه استثنایی فاطمه هادوی، خیر مدرسه‌ساز این کارگاه عیار دیگری دارد. خانه رویش که از سال 86 در مدرسه هادوی افتتاح شده است و پیش از این ویژه استفاده دانش‌آموختگان مدرسه بود در ایام بیماری به تولید ماسک و توزیع آن در مدارس استثنایی و نیازمندان اختصاص یافته است.  

حضور کوتاه ما در کارگاه تولید ماسک رویش حال خوب ساکنان آن را به ما تقدیم کرد. خانم هادوی، مؤسس این کارگاه، با شوق پشت دستگاه برش می‌ایستد و برای به سامان رساندن ماسک‌ها تلاش می‌کند. تلاشی که به آن نیاز ندارد و حضورش جز به مِهر وابسته نیست. مهرور هم که مدیر بازنشسته مدرسه است حالا نقش تازه‌ای در این کار پذیرفته و همراه و پای کار است و از مرداد ماه همراه با هادوی شده تا ماسک‌های پارچه‌ای و زیبایشان هر چه زودتر به دست بچه‌ها و خانواده‌هایی برسد که برای تهیه ماسک با مشکل روبه‌رو هستند.

هادوی از ابتدای مصاحبه نگران این است که کار خیرشان تحت‌تأثیر مصاحبه قرار بگیرد. او نخواسته که فقط با پرداخت پول و خرید ماسک و اهدای آن به نیازمندان در این اتفاق سهیم باشد. از او درباره حضور خودش در این محیط می‌پرسم. می‌گوید: برای ما این اتفاق چند منظوره است. از طرفی نگاه به نیاز جامعه است. اوایل کرونا به دنبال بسته‌های معیشتی بودیم که به عنوان مُسکن است، ولی در طولانی مدت با آن موافق نبودم. به همین دلیل به سراغ کارآفرینی رفتیم تا آن‌هایی که نیاز به کار دارند خودشان آذوقه‌شان را تهیه کنند. الان حدود 23 مددجو که بیشتر از والدین دانش‌آموزان همین مدرسه هستند به واسطه این کارگاه مشغول به کار هستند و ما به ازای دوخت ماسک به آن‌ها دستمزد می‌دهیم. سرعت کارشان بسیار خوب است و ما از این ماجرا خیلی خوش‌حالیم. یکی از مادران به ما می‌گفت که من این‌قدر فندق شکسته‌ام که دست‌هایم زخم شده است، ولی الان برای ما ماسک می‌دوزد. یکی از بانوان گفته بود که پول‌هایم را جمع می‌کنم تا آخر ماه کرایه بدهم. گره‌گشایی برای این افراد برایمان ارزشمند است.

هادوی درباره اینکه چرا این کار را شروع کرده است، هم می‌گوید: یک روز با خودم فکر کردم که من چه کاری می‌توانم انجام بدهم. من همیشه به اشتغال خانگی اعتقاد داشتم. این کار ما باعث ایجاد یک مهارت در یک بانوی خانه‌دار می‌شود که در آینده برایش کارکرد خواهد داشت.

ما الان در کارگاه دوخت ماسک نداریم. اینجا فقط ضدعفونی و بسته‌بندی داریم. مدیریت کار از کارگاه رویش اتفاق می‌افتد و دوخت در کارگاه‌های خانگی است.
البته هدف از این کار فقط نان رساندن نیست. هادوی در این باره توضیح می‌دهد: مشارکت اجتماعی حال خود آدم را خوب می‌کند. من دوستی دارم که پزشک است و ماسک می‌دوزد. دوست دیگرم معاون فنی یک سازمان بزرگ بود و او هم مشارکت می‌کند. بسیاری از بچه‌های هنرمند روی ماسک‌ها نقاشی کرده‌اند. دانشجوی هنر داریم که برای زیباتر کردن ماسک‌ها کار می‌کند. یک عده به واسطه این تولید به ما دلبسته‌اند و حالشان خوب است.

او درباره تهیه مواد اولیه هم می‌گوید: ما اگر خودمان بخواهیم پارچه تهیه کنیم هزینه کارگاه بالا می‌رود در حالی که نگاه ما این است که هزینه‌های کارگاه بیشتر صرف پرداخت دستمزد به مددجو شود. یکی از دوستانمان به نام خانم فرجامی با کارخانه‌ها آشنا هستند و ما را برای تهیه مواد اولیه یاری می‌کنند. دلیل انتخاب ماسک پارچه‌ای هم ماندگاری و قابلیت شست‌وشو است. ما پارچه‌ها را برش می‌دهیم و همراه با مواد اولیه به خیاط‌ها می‌دهیم تا ماسک‌های با کیفیت تولید کنیم. سپس آن‌ها را برای خانواده‌های چهار نفره بسته‌بندی می‌کنیم. یک ماسک زنانه، یک مردانه و دو ماسک برای کودکان می‌گذاریم.

هادوی درباره تشویق بچه‌ها و فرهنگ‌سازی برای کمک به هم‌نوع هم می‌گوید: نگاه من فرهنگ‌سازی است. بچه‌ها را به مشارکت تشویق می‌کنیم. وقتی نوجوانی در دوخت ماسک‌ها مشارکت می‌کند می‌گوییم تصویرش را بفرستند تا در گروهی که برای همین کار راه انداخته‌ایم قرار داده شود و ما از او سپاس‌گزاری می‌کنیم تا رسم نیکوکاری را بیاموزد. ما در جامعه‌مان باید روی این مسائل کار کنیم تا نیکی از نوجوانی در نهاد او پایه‌گذاری شود. من این فرهنگ را دوست دارم.

اتفاق خوب دیگری که در این کارگاه می‌افتد مکان‌های توزیع این ماسک‌های اهدایی است. مدارس استثنایی و نیازمندانی که شاید تهیه یک ماسک برایشان سخت باشد هدف این تولید هستند. مهرور که کار توزیع ماسک‌ها را با کمک خیران انجام می‌دهد می‌گوید: ما ابتدا به مدارس استثنایی و مدارس مناطق محروم سر زدیم. پس از توزیع ماسک در مدارس حاشیه و استثنایی کارمان را گسترش دادیم و برای شهرستان‌ها هم ارسال کردیم. آخرین آمار ما ارسال ماسک برای تربت حیدریه بود. ما برای کارگران زعفران کار و پاکبانان حدود 5000 ماسک فرستادیم. حدود 10000 ماسک هم برای سیستان و بچه‌های تالاسمی و کودکان کار دوختیم. ما هدفمان مدارس حاشیه و استثنایی مشهد و خراسان شمالی است و هرجایی که احساس کنیم نیاز دارند و قدرت تهیه ماسک را ندارند با اشتیاق این تولیدات زیبا را به آن‌ها اهدا می‌کنیم.